„Goście Wieczerzy Pańskiej” to opowieść ludziach, którzy kontemplują puste miejsce po nadziei. Medytacja nad kondycją zawieszoną między kiedyś obecną nadzieją, a jej odczuwanym obecnie brakiem. Opowieść o nadziejach skompromitowanych, utraconych. I o tych możliwych, które pozostały jednak niezauważone. Pokazy spektaklu, który przyjeżdża do Łaźni Nowej z Nowego Teatru w Warszawie, będą pierwszą odsłoną prologu Boskiej Komedii 2024.
Ultima Thule to koniec znanego świata. Najnowszy film Klaudiusza Chrostowskiego to wyjątkowa opowieść o odkrywaniu siebie, naturze i nieoczywistej przyjaźni.
Trzydziestoletni Bartek wyrusza w samotną podróż na najbardziej odosobnioną brytyjską wyspę, aby odnaleźć siebie. Ma ze sobą tylko plecak, wspomnienia i pytanie „co dalej?”. Dzika natura, praca i nowe relacje codziennie wystawiają go na próbę, ale dają także szansę na spojrzenie w głąb siebie i odpowiedzenia sobie na najważniejsze pytania.
Do granic bezkompromisowy spektakl jest krzykiem o prawo do eutanazji, bluzgiem przeciw zakłamanemu polskiemu społeczeństwu i nie kryjącej się z najlepszym samopoczuciem kościelnej hierarchii. Brał udział w niemal wszystkich najważniejszych polskich festiwalach teatralnych, gdzie za każdym razem jest odbierany jako coś więcej niż normalne przedstawienie. Stąd niekończące się długo po zakończeniu rozmowy z artystów z widzami, prawdziwe ich spotkanie. Do tego wiele nagród, z Grand Prix ubiegłorocznej Boskiej Komedii na czele.
„Wciąga widzów i krzyczy: »Patrzcie, co się dzieje!«” — Peter Marks, „The Washington Post”.
„Istny przysmak w stylu Felliniego” — Wiktor Inisan, „IO Gazette”.
„Słodko-gorzka wizja odzwierciedlająca realną praktykę” — Fabienne Arvers i Patrick Sourd, „Les Inrockuptibles”.
Monodram, który porusza. Poezja, która elektryzuje. Kobieta, która zachwyca. Historia, która przeraża.
„Mówię wam, panie Słowacki, panie Norwid, panie Wyspiański i pan, panie kochany Tuwim. Nikt nie ma monopolu na poezję. Możecie być sobie wieszczami i wieszczyć, ale to nie znaczy, że ja będę milczeć. Ja. Będę się drzeć!”.
[fragment scenariusza]
Robert Mamok zalicza spektakularną wpadkę. Nie wiedząc w pierwszej chwili, co robić, chowa się w mieszkaniu nieżyjącego już, ukochanego dziadka. Będzie próbował ocalić skórę i nas…
„Byk” to drugi po „Pokorze” tekst dramatyczny Szczepana Twardocha, autora bestsellerowych powieści m.in „Króla”, „Morfiny” i „Dracha”.
Inspiracją do książki Hanka. Opowieść o awansie (Wydawnictwo Czarne, 2023) stała się dla Macieja Jakubowiaka jego rodzinna historia i temat awansu społecznego. Najpierw była Albina, która skończyła kilka klas w wiejskiej szkole, bo na więcej nie pozwolił jej ojciec. Po niej przyszła Hanka – pracowniczka biurowa kopalni (już z maturą), która w młodości była sportsmenką. Później pojawił się Maciek, absolwent dobrych studiów. Pozornie brzmi to jak modelowa historia awansu na tle XX wieku. Jednak przez kolejne strony tego autobiograficznego eseju przewija się niepokojące pytanie: czy to rzeczywiście był awans?
Jadwiga Beaupré była lekarką, położniczką i pionierką tworzenia szkół rodzenia w Polsce. Podczas II wojny światowej, była żołnierką Armii Krajowej i uczestniczką Powstania Warszawskiego. Podczas spotkania zastanowimy się wspólnie nad tym, jak współcześnie możemy odczytywać działalność Jadwigi Beaupré. Co jej zawdzięczamy? Czego możemy się od niej nauczyć? Punktem wyjścia do dyskusji będzie książka Dziewczęce sprawy z 1966 roku (Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich) oraz Macierzyństwo z 1972 roku.
Każdego dnia atakują nas dziesiątki złowrogich newsów, które powodują, że czujemy się coraz mniej bezpieczni. Wojna za naszą wschodnią granicą skutecznie wzmaga lęki i poczucie bezradności. Jesteśmy przemęczeni i przeciążeni. Wielu z nas marzy o tym, żeby uciec stąd jak najdalej. To wszystko ma ogromny wpływ na nasze zdrowie psychiczne. W jaki sposób możemy sobie poradzić i wesprzeć swoje rozwibrowane emocje? Czy jedyną formą wsparcia w tej sytuacji może być psychoterapia? Co zrobić, kiedy nie mamy do niej w tej chwili dostępu?
Powieść Późne życie (Wydawnictwo Drzazgi, 2023) Ingi Iwasiów diagnozuje nasze lęki i zaskakuje, podsuwając co chwilę inny punkt widzenia. Podczas spotkania przyjrzymy się opisywanym przez autorkę małym i wielkim apokalipsom, lokalnym i globalnym końcom – życia, przyrody, rzeczywistości w znanej dotąd postaci. Końcom powtarzalnym, jak jesienna zagłada tysięcy wyrzucanych na brzeg meduz i zawsze niewczesnym, jak śmierć kogoś bliskiego. Wreszcie – strategiom przetrwania w obliczu kryzysu i permanentnego stanu wyjątkowego.
Dalekie od dosłowności, ikoniczne obrazy Wiktora Pentala i Henryka Makarewicza tworzą wizualne DNA Nowej Huty, stanowiąc nie tyle wielopłaszczyznowy zapis pierwszych jej lat, ile przepustkę do rozumienia doświadczenia modernizmu i nowoczesności, jak również działań badawczych wobec jej naczelnego medium – fotografii.
Tomáš Moravec wkracza w różne miejsca Krakowa – place budowy, nieużytki, przestrzeń utraconą, tereny o ambiwalentnym statusie, aby odkrywać ich potencjał w kategorii wyobrażeniowych pejzaży miejskich. Artysta umieścił nad każdą z lokalizacji wirtualne teksty, które – za pośrednictwem urządzeń cyfrowych – można zobaczyć jako heterotopiczną mapę. Zapraszamy do indywidualnych spacerów po dzielnicy i hybrydowego spotkania z transformującym krajobrazem. Rozmieszczone na terenie dzielnicy przez artystę prace dostępne są w rozszerzonej rzeczywistości.
Wyobraźmy sobie Nową Hutę za 100 lat. Kolejne wojny i katastrofy, wybuchy wulkanów, ruchy powierzchni ziemi i niespotykane wcześniej zjawiska pogodowe przykrywają miasto wielometrową warstwą mieszanki błota i radioaktywnej sadzy. Powierzchnia przestaje nadawać się do życia. Najwyższe punkty obecnego świata – fabryczne kominy górujące kiedyś nad głowami – funkcjonują jako pasaże łączące martwe zewnętrze z kryjącym się pod powierzchnią rachitycznym życiem.
